dinsdag 29 maart 2011

Forbrydelsen

Ik ben trots! Vandaag had ik een tweede gesprek over een mogelijke detachering. Tijdens het eerste gesprek dacht ik meteen: "Dit is geweldig!" Een plek waar ze met de grootste zorgvuldigheid te werk gaan, menselijk zijn, waar heel veel mogelijkheden liggen en waar een psycholoog met 30 jaar ervaring me alles kan leren.
Ik was vanmiddag nerveus, want waarom ze nog een tweede gesprek wilden was wat onduidelijk. Zou het betekenen dat ze hun bedenkingen hadden? Wilden ze misschien toch geen twee mensen laten komen en zouden ze gaan kiezen tussen mij en mijn collega Ing? Ik hield de mooie tekst van Audioslave "Be Yourself Is All That You Can Do" maar een beetje in gedachten, en de variant van mijn oma: "Kind, je kunt niet beter doen dan je best". Dat hielp. Ik sloeg me door de kritische vragen heen. Achteraf had ik het allemaal wel veel beter willen formuleren, maar blijkbaar was het al goed: zowel Ing als ik mogen op korte termijn komen!

Maar nu dan de ontspanning... Ik ben begonnen met de Deense serie Forbrydelsen. Ik heb gehoord dat die ontzettend spannend en zelfs verslavend is. Klinkt fijn! Een moordmysterie en een stoere vrouwelijke detective die achter de dader aan gaat. Elke aflevering gaat over een etmaal, en eindigt met een cliffhanger van jewelste.  Het begint al goed; de openingsscène van aflevering 1 bezorgde me koude rillingen. Snel verder kijken!

maandag 28 maart 2011

Marken

Ter ere van de verjaardag van mijn vader vertrokken we gisteren richting het IJsselmeer. Op weg erheen, reden we eindeloos langs de Zeedijk, die zo smal was dat twee auto's elkaar niet konden passeren. Rechts naast ons was vrolijk klotsend water, met af en toe een waslijn vol wapperende witte overhemden. Of een steiger met twee stoelen, knus naast elkaar; perfect voor zonsondergangen. Links op de dijk stonden huisjes, die met hun glanzende blauwe, groene of witte timmerwerk uit een andere tijd leken te komen. Ik vroeg me af hoe het leven hier vroeger was, zonder alle dagjesmensen en wielrenners. De dijk kronkelde onder onze wielen door tot aan Marken. Daar pakten we onze picknickspullen uit, en genoten we van de zon. 

Vrolijke vogeltjes op een deur in Marken

    

zondag 27 maart 2011


Eén tegelijk!

vrijdag 25 maart 2011

Cherry Blossom Girl

Waar ik heel blij van word: Cherry Blossom van l'Occitane. Ik heb een jaar of vier geleden op vakantie in Praag een klein doosje 'solid perfume' gekocht. Doordat het geen alcohol bevat, blijft het lekkere luchtje maar heel even hangen; ik smeer me een ongeluk (En toch raakt het blikje om één of andere reden niet leeg. Waarschijnlijk omdat het zó'n klein rotblikje is, dat ik het meestal wekenlang kwijt ben en terugvind onderin één van mijn tassen). Deze solid versie was veel goedkoper dan een fles "echte" parfum in dezelfde geur. Door alle vakantievreugde van toen was ik bijna door mijn geld heen, dus dat was een belangrijk argument. Maar morgen mag ik naar l'Occitane in Den Haag, om mezelf te trakteren op de échte Cherry Blossom. 

woensdag 23 maart 2011

My Body Is A Cage van Peter Gabriel

 
Prachtige Arcade Fire cover
Bijzonder toepasselijke tekst,
My body is a cage that keeps me
From dancing with the one I love
But my mind holds the key
Vandaag hadden we het in de opleiding over somatoforme stoornissen 
Gisteren heb ik met vriendinnen gegeten bij Tapas en Zo in Leiden. Ik was er nog nooit geweest, maar ik had eerder al eens nieuwsgierig naar binnen gegluurd. Het bleek een perfecte plek voor ons traditionele zoveel-wekelijkse eet-, drink- en lief&leedafspraakje. Om een uur of elf wandelde ik tevreden langs de grachtjes naar huis, waar mr. A op me wachtte. Weliswaar al vredig slapend, maar toch. De stad zag er sprookjesachtig uit, heel rustig en mooi verlicht. Het leven was even extra goed.

zaterdag 19 maart 2011

Toen ik klein was, had ik een Japans vriendinnetje. Ze kwam op een dag vlakbij ons wonen met haar ouders en broertje. We speelden heel veel samen. In de zomer in ons badpak door de tuinsproeier rennen, pielen op haar keyboard, verstoppertje spelen op de bouwplaats waar we eigenlijk niet mochten komen, haar moeder die Japanse snoepjes voor ons verstopte in huis - die wij dan moesten zoeken... Na 3 jaar, wat een eeuwigheid leek omdat we allebei pas 9 waren, stopte het werk van haar vader hier in Nederland. Ze moesten terug. Ik herinner me het afscheid nog, in een hotelkamer, de avond voordat ze terug naar Tokio zouden vliegen. Ik heb zelden zo hard gehuild en ik weet nog dat ik loeiend op de achterbank zat toen ik met mijn ouders terug naar huis reed. Daarna stuurden we elkaar wel brieven en kaartjes, maar het werden er steeds minder. Het is ook moeilijk om je als klein kind te uiten in geschreven taal, en bovendien denk ik dat het voor haar steeds moeilijker werd om in het Nederlands te communiceren. Ik heb haar vader nog één keer gezien toen hij voor zaken in Nederland was en ons uiteraard opzocht. Hij vertelde dat zijn dochter niet goed kon aarden in Japan en het er heel moeilijk mee had. Post uit Nederland zorgde ervoor dat ze haar oude leventje alleen maar meer miste. Er gingen jaren voorbij. Nu Japan getroffen is door de aardbeving/tsunami/nucleaire ellende, begon ik me toch af te vragen of alles wel goed was met haar en haar familie. Ik had al vaker haar naam gegoogled, maar was niet verder gekomen dan een vage foto waarop ik dacht haar te ontwaren. Gisteravond besloot ik weer eens te kijken, deze keer op facebook. Er waren nog al wat mensen met haar naam, met of zonder foto. Eén foto viel me op: een meisje met een pak Witte Chocoladevlokken van De Ruijter. Toch wel héél toevallig, iemand met diezelfde naam en zo'n oer-Hollands produkt... Neuzend op haar profiel kwam ik erachter dat ze in Amsterdam woont! Ik stuurde een berichtje om te vragen of ze het echt, écht was. En ja, net vond ik een mailtje van haar in mijn mailbox, in charmant Nederlands! Ze is hier om de taal weer te leren, en haar ouders en broertje zijn veilig in het zuiden van Japan. Ik ben heel blij, geen idee of ik haar ook nog ga ontmoeten, dat lijkt me spannend na al die jaren. Maar dat ik haar plotseling zo makkelijk vond, en dat ze ook nog vlakbij is, vind ik bijzonder.

Restaurantweek deel I


Gisteren zat vol verrassingen. Het was een werkdag waar ik van tevoren niet bepaald naar uitkeek. In de overvolle trein op de heenweg vond ik gelukkig wel een zitplaats. Ik plofte neer en nadat ik me een tijdje had verdiept in de krant, werd ik uit mijn ochtend-apathie gewekt door een enthousiaste kreet en een por in mijn zij. Ik bleek ongemerkt al een minuut of vijf naast een collega te zitten. Gezellig! Later op de dag, die onverwacht goed verliep, werd er op mijn deur geklopt. Ik werk nog maar pas op deze werkplek, dus ik verwachtte een onbekend gezicht in de deuropening. Maar het hoofd dat om de hoek van de deur gestoken werd, kwam me bekend voor! Iemand met wie ik in een ver verleden had gewerkt, in een heel andere setting dan deze. Ze was door een vreemd toeval ook hier terechtgekomen. Ik kende haar toen niet zo goed, maar kon altijd wel met haar lachen. En nog steeds. Fijn dat ik in elk geval alvast iemand ken in deze verder vrij onpersoonlijke omgeving.

's Avonds gingen we uit eten, want het is Restaurantweek. Voor relatief weinig geld eten in restaurants waar je anders niet zo snel verzeild raakt. We hadden gekozen voor het Prentenkabinet in Leiden. 
Aanbellen bij de voordeur, een galante meneer die je jas aanneemt.... Zacht licht, stijlvolle inrichting, wit linnen, glimmende glazen, een charmante tafelpartner met wie je kunt lachen.... Ik voelde me bijzonder verwend. De gemarineerde zwaardvis was lekker, maar de sushi met tonijn nog heerlijker. De roulleaux van parelhoen was in combinatie met de rest om te smullen. Tegen mijn zoete-toetjes-gewoonte in, besloot ik te gaan voor de kaas toe: dat ga ik vaker doen! Ik vind het heel bijzonder om een klein stukje kaas heel goed te proeven, en dan die combinatie met vijgenbrood.... Al zat ik toch wel licht jaloers te wezen toen mijn lief de crèmetaart "het lekkerste dessert dat hij ooit geproefd had" noemde (en daar zat wel wat in, besefte ik toen ik een hapje nam). Daarna tevreden naar huis - alleen jammer van de parkeerbon, maar die heb ik maar meteen in de vuilnisbak gemikt.
Vanavond ons deel II van de Restaurantweek, ik ben benieuwd wat we voorgeschoteld krijgen!

woensdag 16 maart 2011

boodschapjes om blij van te worden!

Een mooie kaart voor mijn vriendin die net een tweeling heeft gekregen, prachtige rollen cadeaupapier, een netje avocado's, gekleurd plakband, snoepjes en paté voor op toastjes

maandag 14 maart 2011

boerderijtje spelen

In deze tijd van het jaar krijg ik weer zin om iets aan de tuin te doen. Een postzegel met een paar tegels is het, en alles wat groen is sterft spontaan onder mijn handen. Maar dat mag de pret niet drukken! Het onkruid weg en kleurige bloemen in de potten, dat lukt nog wel. In een volgend huis wil ik graag een tuin of dakterras waar je niet hutje-aan-mutje zit met de buren. En dan zet ik zo'n leuke schommelbank neer, of een prieeltje om in te loungen. En het allerliefst wil ik zelfs ook een hoekje als groententuin, om mijn eigen worteltjes, komkommers en zongerijpte tomaten (als alternatief voor waterbommen van de supermarkt) te kweken. En allerlei kruiden... Ik kan me herinneren dat mijn moeder vroeger een behoorlijk grote groententuin had naast ons huis. Ze was continu aan het schoffelen en spitten, en of zij het nou zo leuk vond weet ik niet. Maar ik krijg er een nostalgisch gevoel bij. Ik fantaseer over het inmaken van mijn eigen groenten en kippen die rondscharrelen op mijn erf. Voor ik het weet heb ik een volledig functionerende, zelfvoorzienende boerderij bij elkaar gefantaseerd, waar ik als blozende boerin de scepter zwaai en waar mijn geliefde hout hakt voor ons haardvuur.... Maar goed...ik hou het toch maar bij de potten op het terras.

zondag 13 maart 2011

Het Perfecte Weekend

Na een chaotische werkweek moet ik altijd even wennen aan het weekend. Gisteren had ik ook die neiging om, liggend in bed, nog erg bezig te zijn met voor- en achteruit denken. Gelukkig heb ik een geliefde die een ster is in relativeren, en die me er dan weer aan herinnert dat de belangrijkste dingen buiten werktijd gebeuren. Dat ik me beter kan richten op waar het écht om gaat. Hoe meer het weekend vordert, des te meer raak ik ondergedompeld in wat volgens mij "het echte leven" is. Onverwacht vrienden te eten krijgen, een Belgisch biertje drinken bij Café Olivier en buiten wandelen - waar het al steeds meer naar lente begint te ruiken.

zaterdag 12 maart 2011