woensdag 29 februari 2012

Pin-ups!

Glazen potjes van Gü cheesecake toetjes (heerlijk & gekocht bij Albert Heijn XL) en papier uit het Flow papierschrift. <3


Little glass jars and nice paper with old pictures of movie stars....voilà!

Hoe slaap jij?


Vannacht had ik een rare droom, waarin iemand quasi wetenschappelijk uitlegde dat "partners van criminelen op hun buik slapen, met hun handen boven hun hoofd"....  Hoe kom ik dáár nu weer bij?

Komkommertijd-onderzoek of toch betrouwbare wetenschap? Ik vermoed dat eerste, maar je slaaphouding zou iets zeggen over je persoonlijkheid. Ikzelf sliep in de (lange, lange) tijd dat ik single was in de "freefall", en eigenlijk al sinds mijn kindertijd. Ik was sociaal dus, en zelfs brutaal. Oh ja, en nerveus en snel op mijn teentjes getrapt. (Die laatste twee eigenschappen kloppen -helaas- wel, maar brutaal? Verre van!) Sinds Mr A. in mijn leven is, zijn mijn slaapgewoonten veranderd, en als we deze theorie geloven, ook mijn persoonlijkheid. Ik slaap nu bijna altijd in de foetushouding: sterk van buiten maar gevoelig van binnen, en in het eerste contact wat verlegen, maar al snel weer ontspannen. Daar herken ik me wel in. :)

------------------------------------------------------------
Last night I dreamed that somebody lectured me on the fact that "girlfriends of criminals sleep on their stomach, with their hands above their head"... Oh, the sheer nonsense I make up in my dreams!

I found this BBC article on sleeping positions and personality traits. Well, I don't know how reliable it is, because I haven't read the original. But what does this say about me? I used to sleep in the "freefall position" basically from childhood. So I was gregarious and brash, thin skinned and not a fan of criticism. (I admit to the last two) Since I've been together with my sweet Mr A., I sleep in the fetus position. So I have turned into someone who is tough on the outside and sensitive on the inside, and a bit a bit shy at first when I meet new people... Well, that's more or less true. :)

zondag 26 februari 2012

roadtrip

Mr A. en ik besloten in de auto te stappen en ergens heen te gaan zonder plannen te maken. Bij elke splitsing en elke afslag riep hij: "LINKS OF RECHTS, nu zeggen!" Ik riep dan wat terug en dan gingen we die kant op. Of nóg een rondje om de rotonde. 
We belandden totaal ergens anders dan verwacht, namelijk in een bioscoopzaal bij een film zó slecht dat we ook wel weer moesten lachen. Tja, het lot had beslist! We zaten lekker en er was snoep. En we konden in elkaars armen knijpen wanneer er weer een totaal uit-de-lucht-gegrepen plotwending kwam.
De volgende stop was in Ouderkerk aan de Amstel.
Een zeer charmant dorpje. En hometown van Loetje aan de Amstel, zo wist ik. Daar aten we dus een late lunch ofwel een vroeg diner - ze hebben er boterzachte biefstukken en een fantastische sticky toffee taart die doet denken aan Haagse hopjes en stroop en het goed doet met een kop Earl Gray. (Tot mijn blijdschap ben ik niet eens aangekomen sinds gisterochtend! Vraag me niet hoe, maar het is zo! En nu weer vlijtig door met gezond eten)

Dit moeten we vaker doen!

I decided to translate my blog in English from now on, to be a bit more...international. So here we go!
Mr A. and I decided to go on a road trip without planning where to go. He asked: "left or right?" at every turn and whatever I said that's where we went. We ended up at the cinema, watching an incredibly bad movie. But there were sweets and we had a good laugh about the stupidity of the movie.
The next stop was the little town of Ouderkerk aan de Amstel. A charming place on the bank of the Amstel river just outside Amsterdam. (see picture) I happened to know there was a restaurant out there called Loetje aan de Amstel. We had tender steaks and as a desert we ordered sticky toffee pie that was dreamy in combination with a cup of Earl Gray tea.
(I've been trying to live a little healthier and to my delight all of this delicious food didn't make me gain any weight - at least that's what te scale said this morning)

More road trips in the future, please!

ogen open voor de kleine dingen

een vrolijk lachend half deurpostgezichtje
een bloem op straat

vrijdag 24 februari 2012

DWZI - deze week zag ik....

bergen werk, maar toen die bedwongen waren ook een zeer fijn begin van het weekend.


Niet zelf gemaakt hoor, maar lekker makkelijk gehaald. Even bijtanken en genieten van de rust....... Fijn weekend allemaal!

'Deze week zag ik' is iedere vrijdag een blik op de afgelopen week. Hoe? Dat mag je natuurlijk helemaal zelf weten. Teken, knip en plak, fotografeer of schrijf wat jij de afgelopen week hebt gezien. 'Deze week zag ik' is geïnspireerd door Jill's today i saw
Te vinden bij Merula.

donderdag 23 februari 2012

in de pen

Oei, feedback per mail van mijn schrijfdocente over mijn laatste pennenvrucht. Er moet nog flink aan geschaafd worden, wordt me duidelijk. Dubbel: aan de ene kant is het voor mij -die immers altijd alles in één keer perfect wil doen- een klein lesje in incasseren. Aan de andere kant is het erg goed dat ze kritisch is; uiteindelijk schiet ik daar het meeste mee op.

Ik heb mezelf een boek cadeau gedaan. Ik had het al eerder in mijn handen gehad bij de boekhandel, maar door dit stukje van Fienke besloot ik spontaan het voor mezelf te bestellen.


Ik vind het leuk, met veel humor geschreven. En het gaat over lekker van alles neerkladderen zonder je te bekommeren over wat mensen ervan zullen vinden, of het überhaupt begrijpelijk is of ergens op slaat. Als ik dáár nu eens mee begin, dan komen de herziene versies misschien daarna wel - of niet.

woensdag 22 februari 2012

lager wal


[Hier een stukje mét een kop maar zonder staart dat ik in opdracht van mijn schrijfjuf schreef - met een aantal eerder bedachte personages erin, namelijk een vrouw met tè veel parfum op, een man met een leerfetisj en een aspirant Sumo worstelaar die maar niet aankomt]
Lager wal

Iedereen ziet er bleek uit in dit licht. Mensen kijken langs elkaar heen of naar de telefoon of krant die ze vasthouden. Het is kwart over vijf en druk. Een man met grote zweetplekken onder zijn oksels klemt zich met opengesperde ogen vast aan één van de lussen aan het plafond. Alsof onder hem een afgrond of een kolkende zee is, in plaats van de smoezelige vloer van de tram. Een groep pubermeisjes met grote bontkragen aan hun capuchon bewondert geïnteresseerd elkaars identieke ronde oorbellen terwijl ze zich luid giechelend staande proberen te houden bij elke stop.
Angelique zit alleen, haar handen gevouwen in haar schoot en opvallend rechtop. In haar rode geruite poncho en met haar bijpassende rode lippenstift steek ze fel af tegen de rest. “De rest” staat een meter of twee bij haar vandaan, ze dringen om zo ver mogelijk bij haar vandaan te staan. Op de stoelen naast haar zit ook niemand. Het ziet eruit alsof er een onzichtbare glazen stolp over haar heen staat, waarin niemand kan doordringen. Ze weet niet waarom dat zo is, maar ze heeft die walgelijke stinkende paupers liever ook niet in haar buurt, dus denkt ze er maar niet teveel over na. Er zit kauwgom op de stoel tegenover haar. Als er maar niet ook zo’n plakding op de zitting onder haar billen zit… Ze heeft er niet op gelet toen ze ging zitten, omdat ze nog helemaal van slag was van dat OV-chip-geval. Wat is dit vreselijk. En toch zal ze dit voortaan vaker moeten doorstaan, de Bentley is al lang verkocht en zelfs de kleine Honda is gisteren van eigenaar gewisseld. Ze zal toch naar de stad moeten, want niemand mag iets merken. Vandaag heeft ze afgesproken met Victoria. Ze heeft het voorstel om uit eten te gaan handig omzeild en aangedrongen op een kop thee in de stad. Ze zal langzaam drinken en het volgende kopje afslaan met een smoes over opkomende migraine – er zit precies 3 euro in haar portemonnee.
De volgende halte is het centrum, roept een stem om. Ze staat alvast op, uit angst te laat bij de deuren te zijn. Haar chipkaart zit in de handtas die over haar schouder bungelt, bedenkt ze net op tijd. Met één hand houdt ze zich krampachtig aan een stang vast – hij voelt vettig aan, zeker van al die andere handen, smerige handen met bacteriën – en probeert met de andere hand de Ov-chipkaart uit haar Gucci te pulken. De tram remt abrupt en zij zwaait naar voren. Blind grijpt ze om zich heen. Ze voelt leer. Het is een mannenhand gehuld in een zwarte leren handschoen. De kalende man die erbij hoort glimlacht. Hij is gehuld in een leren legging en een mouwloos hemd van hetzelfde materiaal. Zijn worstarmen zijn in tegenstelling tot zijn hoofd rijkelijk voorzien van haar. En dan van die malle handschoenen als kers op de taart! Angelique wendt zich snakkend naar adem af.
Eenmaal uit de tram gestapt, blijft ze nog even bij de halte staan om bij te komen. Links van haar ziet ze plotseling het koperrode getoupeerde haar van Victoria boven het winkelend publiek uit rijzen. Instinctief wil ze wegduiken. Naast haar ziet ze een Japanse toerist met een grote, uitgevouwen plattegrond van de stad, waar hij peinzend op kijkt. Ze schuift quasi behulpzaam naast de jongen, terwijl ze haar arm om zijn frêle schouders slaat. “Tell me,” sist ze, terwijl ze de kaart uit zijn handen rukt en voor haar gezicht houdt, “where do you need to go?” “McDonalds,” zegt hij zacht. 

dinsdag 21 februari 2012

zondagavondstress

Toen mijn vriendinnen zondagavond de deur uit gingen sloeg mijn zondagavondstress toe. Ik heb dat altijd, en volgens een opiniepeiling van Monsterboard 1 op de 3 Nederlanders met mij. Mr A. kan lullen als Brugman, en ik ben het op zich ook helemaal met hem eens dat het nergens voor nodig is.
Maar op de zondagavond denk ik al-tijd dat mijn agenda voor de volgende dag uitpuilt van de onmogelijke taken, dat het nooit gaat lukken, kortom: dat er rampen zullen gebeuren. Ik slaap matig en word heel vroeg wakker. Maar, heel gek: al zodra ik dan op de fiets richting werk zit, zie ik het allemaal al veel helderder! En tegen de tijd dat mijn eerste afspraak begint voel ik me helemaal het spreekwoordelijke mannetje. En het gaat altijd goed, niks geen rampen, en als er iets is, dan los ik dat gewoon weer op.

Nu is er aan zondagavond stress best iets te doen. 
  • Op zondag iets leuks en afleidends plannen, en je bedenken dat dát het Echte Leven is, want werk is maar werk
  •  Zorgen voor beweging op de zondagavond (en bij voorkeur ook op andere avonden natuurlijk!). Dat hoeft niet per se iets ingewikkelds te zijn: een stevige avondwandeling is ook prima. Zorg dat je een paar uur vóór bedtijd stopt met druk doen en rustig je nacht in gaat 
  • Als je al een tijdje wakker ligt, is het verstandig om uit bed te gaan en in een andere kamer iets rustigs te gaan doen. Zodra je slaperig wordt, kun je er weer in gaan liggen. Je bed moet in een plek zijn waar je slaapt. BED = SLAPEN; als die koppeling stevig in je hoofd ligt opgeslagen, word je spontaan slaperig als je in bed gaat liggen
  • Denk na over al die keren dat het goed ging op je werk en probeer je zo specifiek mogelijk de afzonderlijke ervaringen te herinneren. Misschien is het even nadenken, want je geheugen wordt op dit moment beïnvloed door je zenuwen, waardoor vooral negatieve ervaringen gemakkelijk bij je opkomen
  • Om je grote en kleine positieve (werk)ervaringen gemakkelijker tevoorschijn te toveren kan het helpen om een successendagboek aan te leggen. Dit helpt trouwens ook om je van dag tot dag meer bewust te worden van wat er allemaal goed gaat
  • Bedenk wat het ergste is dat er kan gebeuren. En hoe groot is die kans? Groot genoeg om er nú je humeur door te laten verpesten?
  • Piekeren is een gedrag, een gewoonte, en helpt je niet om je voor te bereiden op toekomstig onheil. Je denkt namelijk niet oplossingsgericht, maar in kringetjes: "Oh jee, als dit maar niet...., en och jeetje, als dat maar niet...." Het kan zinvol zijn om het piekeren te kanaliseren door een "piekerhalfuurtje" per dag in te stellen, waarin je al je piekeronderwerpen grondig uitpiekert; dan kun je ze de rest van de dag laten voor wat ze zijn   
  • Probeer stil te staan bij dit moment, en minder voor- en achteruit te denken. Mindfulness oefeningen kunnen daar bij helpen
Zo, dat is een hele rij ideeën. Aan de slag ermee zeg ik (bij deze ook tegen mezelf)!

maandag 20 februari 2012

leuk gelukt


Hier een uit de kluiten gewassen foto van een shii take - het enige bewijs voor mijn culinaire kunsten van gisteren, want verder was ik te druk om kiekjes te maken (met name met het bezoek-klaar maken van het huis, stapels zooi in de slaapkamer verbergen etc.). Mijn vriendinnen kwamen eten en ik maakte allemaal gerechten die ik rechtstreeks van Jonge Sla had geplukt. Wat is dat toch een fijn receptenblog! Gezien mijn niet zo strakke planning bracht ik 's avonds nog best veel tijd door in de keuken en miste ik veel sappige gesprekken; ik hoopte dus maar dat mijn gezwoeg dan in elk geval gewaardeerd zou worden. En dat was zo: ze voelden zich verwend, en dat hadden ze ook dubbel en dwars verdiend! Ze vonden het lekker anders-dan-anders smaken en bleven opscheppen. Ik maakte bietjessalade met feta en hazelnoot, pompoensalade met kikkererwten en de savooigalette maar dan niet met savooi maar met ordinaire witte kool én een beetje geruld gehakt erdoor. 

Ja, écht fijn om mijn stoere meiden te zien, de laatste keer dat we bij elkaar waren was op mijn verrassingsweekend, dus veel te lang geleden!  

zondag 19 februari 2012

Whisky

Sterke drank, ik heb er eigenlijk niets mee; geef mij maar wijn, of iets fris. Maar gisteren waren we uitgenodigd voor een heuse whisky proeverij in Paddy Murphy's en dat was toch wel even leuk en...ànders. Een vriend-van-een-vriend had dit avondje verdiend door zich in te zetten voor Movember - da's een wereldwijd initiatief om geld en aandacht te vragen voor de gezondheid van De Man. Deelnemers laten in de maand Movember hun snor staan en zijn zo wandelende uithangborden voor het goede doel - en ze worden ook gesponsord. In Nederland wordt specifiek gestreden tegen prostaatkanker: een goeie zaak dus! De vriend-van-vriend had een leuke mengelmoes van donateurs meegenomen naar de pub (de eerste 15 die reageerden mochten mee). Leuk om met bekenden en (voor mij nog) onbekenden iets te horen over hoe whisky gemaakt wordt, en over de verschillende soorten. Noem me een barbaar maar het goedje in pure vorm vond ik viiiiiieeeees! Gelukkig waren er ook cocktails. ;) Die wil ik van de zomer zeker maken, ze waren heerlijk!

In een redelijk lollige stemming vertrokken we daarna nog naar Bar Restaurant Sijf, waar het eten echt lekker was (de spare ribs waren zo mals dat ik baalde dat ik ze niet ook had besteld, maar mijn burger was ook yummy) en de service was ondanks de grootte van onze groep snel en goed.
Het was een memorabele avond. Nu maar even een paar glazen water drinken.............

sijf

vrijdag 17 februari 2012

Quinoa salade

.kopje droge quinoa, afgespoeld, 5 min. gekookt met één kopje water, 10 min. afgedekt nagegaard
.sap van 1/2 citroen
.scheutje olijfolie
.peper
.Aromat
.avocado in stukjes
.zachte geitenkaas, verbrokkeld
.paar roma tomaatjes, door midden
.verse peterselie, fijngeknipt

DWZI - deze week zag ik

Deze week zag ik de Brambly Hedge-serie van Jill Barklem. Ik haalde 'm tevoorschijn omdat ik zin had in een beetje nostalgie. De wereld gaat nu zo snel, en voor je het weet ben je alleen maar bezig met je werk, je smartphone, presteren, piekeren, calorieën tellen, je ergeren aan het stof op de kast en ren je nog even gauw naar de Appie om wat boodschappen te scoren.

Of althans, laat ik voor mezelf spreken. 

Die gejaagdheid, steeds maar dingen moeten doen, je schuldig voelen over niksen, geen rust in je donder hebben om stil te zitten en een boek te lezen of een stoofpotje op het vuur te hebben? De prentenboekjes van de Bramenbuurt werken dan prima als tegengif! 

Deze boekjes heb ik al sinds mijn jeugd, en ik kan er helemaal in verdwijnen. Het leven in de Bramenbuurt is simpel, de natuur is elk seizoen prachtig, er is lekker zelfgemaakt eten, het is rommelig maar gezellig, er zijn open haarden zo groot als mijn auto en daar staan grote zachte fauteuils voor waar je zélf wel in zou willen zitten.

Hebben jullie zelf ook zo'n boek(je) waardoor je even in een andere wereld terechtkomt?

'Deze week zag ik' is iedere vrijdag een blik op de afgelopen week. Hoe? Dat mag je natuurlijk helemaal zelf weten. Teken, knip en plak, fotografeer of schrijf wat jij de afgelopen week hebt gezien. 'Deze week zag ik' is geïnspireerd door Jill's today i saw
Te vinden bij Merula.

zondag 12 februari 2012

Ice ice baby

Nooit gedacht dat wij "schaatsmensen" waren. Ik heb vroeger wel eens op de ijzers gestaan, maar een groot succes was het nooit. Andere kinderen konden het altijd beter, ik was bang om te vallen (of viel daadwerkelijk), mijn voeten deden zeer van het krampachtig overeind proberen te blijven... Ik herinner me een vreselijke schaatstocht, ik was net in de puberteit, waarmee we geld op moesten halen voor waterputten in Burkina Faso. Ik lag meer op het ijs dan dat ik meters maakte, en door inzettende dooi lag er een laag water op de ijsbaan van heb ik jou daar. Gevolg: hoon van mijn klasgenoten, ik schaamde me dood voor mijn wanprestatie en mijn natte derrière. Leuk, maar ik bekeek het gekrioel op het ijs sindsdien liever onsportief vanaf de kant.
Maar gisteren gingen mr A. en ik naar een discofeestje op het ijs, met warme chocola en snert en hippe muziek. Mensen schaatsten rondjes en leken de grootste lol te hebben. En we kregen ineens zo'n zin om zelf ook te schaatsen! Op hoop van zegen de stad in en zowaar: de V&D had nog schaatsen in onze maat! Een onverwachte investering, maar wel een goeie, want we konden er niet meer uit groeien, redeneerden we.

En leuk dat het was! Niet verblind door pubercomplexen zag ik dat heel veel mensen niet ècht goed konden schaatsen en dat het tòch leuk was! En dat ik het er helemaal niet zo slecht vanaf bracht.

vrijdag 10 februari 2012

DWZI - deze week zag ik

Deze week zag ik.... nieuwe mogelijkheden. 
Interessante dingen, nieuwe perspectieven, eigen initiatief. Als ik iets wil, zal ik er zelf achteraan moeten.


Ik besloot eerst maar eens mijn tafel naar de andere kant van de kamer te verslepen. Werkplek met uitzicht op de besneeuwde straat!


'Deze week zag ik' is iedere vrijdag een blik op de afgelopen week. Hoe? Dat mag je natuurlijk helemaal zelf weten. Teken, knip en plak, fotografeer of schrijf wat jij de afgelopen week hebt gezien. 'Deze week zag ik' is geïnspireerd door Jill's today i saw
Te vinden bij Merula.

woensdag 8 februari 2012

koud/warm

Vandaag was ik in Den Haag, om te lunchen met een vriend, en liep ik met hem een rondje over de bevroren Hofvijver! Hier een foto vanaf 'het eilandje in de Hofvijver', dat volgens deze site het "Hermance Schaepmaneiland" heet. Ik dacht: "Hermance Schaepman? Nooit van gehoord!" Ik was toch wel nieuwsgierig; was het een barones, een gravin, iemand uit de politiek? Allemaal fout: ik vond dankzij google een artikel uit Trouw waarin deze kwieke en stoere dame beschreven wordt. Ze heeft heel hard gewerkt om te zorgen dat de mooie plekken van Den Haag bewaard konden blijven en geen plaats hoefden te maken voor parkeergarages.

Een koud plaatje

In deze tijd van lijnen is er voor mij weinig soeps te schrijven over mijn keukenavonturen. Chocolate cheesecakes zijn toch seksieër om over te schrijven dan verstandige roerbakgerechten met zilvervliesrijst. Maar vandaag besloot ik weer Zwarte Bonen te maken, zoals ontdekt op het geweldige blog van Jonge Sla. Ik word blij van zwarte bonen - en waarschijnlijk komt dat doordat ze er zo leuk glad en zwart uitzien én omdat Jonge Sla er zo goed reclame voor heeft gemaakt. Ik heb 't gerecht al twee keer gegeten (één keer zo uit de pan en de andere keer de andere helft uit de diepvries) en ik ben fan!

Dit zijn ze, de zwarte rakkers. Klaar om 5 uur te weken.
Wat ik vorige keer niet had, waren chipotles - ik weet nog steeds niet waar ik die makkelijk zou kunnen kopen - maar ze mochten eventueel vervangen worden door het illustere goedje pimentón. Had ik ook niet. Gaf niet; zelfs met alleen gewone chillipeper was het zéér goed te pruimen.
Vandaag had ik een missie: ik moest pimentón te pakken krijgen. In de Aziatische supermarkt vond ik een grote zak Piment. Close enough, dacht ik, maar google vertelde me zodra ik de winkel weer uit liep (en weer bereik had) dat piment toch echt iets anders is dan pimentón. Piment is smaakt naar kruidnagel, kaneel en nootmuskaat en wordt ook wel Jamaicapeper genoemd, of nagelpeper of allspice. Heeft ondanks de benamingen niets met peper te maken en kan gebruikt worden in zowel zoete als hartige gerechten - schijnt fantastisch te zijn in stoofpotjes want geeft een warme smaak. Ik denk dat ik toch wel blij ben dat ik deze avontuurlijke (en voor mij nieuwe) specerij aan mijn verzameling toe kan voegen. Maar voor pimentón moest ik verder op pad; dit wonderingrediënt zou mijn zwarte bonen zo veel lekkerder maken, en een lekker rokerig smaakje geven. Pimentón is gerookt paprikapoeder - peperachtige paprika's worden boven een vuurtje van eikenhout geroosterd, soms wel 2 weken lang. En daar dan poeder van. Het was even omfietsen, maar bij Dille & Kamille vond ik wat ik zocht, in een kek blikje. Mijn bonen staan nu te pruttelen en ruiken goddelijk! Vanavond met de -onvermijdelijke- zilvervliesrijst en een schep zure-room-met-geroosterde-komijn, ook via Jonge Sla.

zondag 5 februari 2012

Vergapen

Ik heb voor mijn verjaardag een abonnement op Seasons gekregen. Dat betekent veel artikelen over tuinieren, biologisch eten, mooie huizen en bijzondere reizen. (Ongeveer nul dingen die ik zou kunnen betalen met mijn budget) Ik vind ook niet alle artikelen leuk, soms een beetje tuttig en grotemensenachtig naar mijn smaak, maar aan sommige foto's kan ik me lekker vergapen... Zoals deze bloemetjes!

vrijdag 3 februari 2012

DWZI - deze week zag ik

veel fris wit.

Witte druifjes
IJs met een gek randje
Een fluffy nieuwe badmat
Hüttenkäse en mini Romaatjes
'Deze week zag ik' is iedere vrijdag een blik op de afgelopen week. Hoe? Dat mag je natuurlijk helemaal zelf weten. Teken, knip en plak, fotografeer of schrijf wat jij de afgelopen week hebt gezien. 'Deze week zag ik' is geïnspireerd door Jill's today i saw
Te vinden bij Merula.

donderdag 2 februari 2012

in m'n zak steken

Dit is een positief verhaal. Voor ik begin even mijn werksituatie schetsen. Ik werk als hulpverlener in de gezondheidszorg - op deze plek sinds september vorig jaar. Het is voor het eerst dat ik in een team werk dat vooral uit medici bestaat, waar ik als psycholoog zwaar in de minderheid ben; ik heb maar één collega die hetzelfde doet hier. Het is pas sinds kort dat er überhaupt begeleiding aan patiënten aangeboden wordt, en dat is redelijk vooruitstrevend want op andere plekken moeten mensen het maar een beetje zelf uitzoeken. Onontgonnen gebied dus! Het gevolg is dat de rest niet zo'n duidelijk beeld heeft van wat wij nu eigenlijk doen, en dat het schimmig blijft wat ze van ons vinden. Ja, aardige dames ongetwijfeld, maar misschien wel aardige dames die gestudeerd hebben voor het op de rug kloppen ván en glaasjes water aanbieden aan zielige mensen. Aardige dames die dan een beetje met zo iemand ouwehoeren tot 'ie weer rustig is en met frisse moed verder kan met de behandeling.   


Zo zit het dus niet. :)

Vanmorgen stoof ik door de gang, balancerend met een stapel dossiers en een pak printerpapier, toen een dokter-collega mij haar kamer binnen riep. "Oh jee", dacht ik, want ik denk immers altijd als eerste "oh jee" én ik had net een mailtje gekregen waar ik van baalde, dus ik was niet in een feeststemming. Bovendien is N. een hele aardige, maar zeer kritische collega.

Nou,
.
.
.
.
ze wilde even zeggen dat ze vond dat ik zulk goed werk deed. En dat het haar voor mensen heel fijn leek om onder moeilijke omstandigheden bij mij te kunnen komen. Ze was al steeds van plan om me dat een keer te zeggen, maar nu zag ze me toevallig lopen, dus bij deze.

*bloos*

Dit was erg fijn, mensen hebben geen idee hoeveel ze kunnen doen met een compliment! Nu ben ik een sucker voor waardering, dat komt uit elke test - dus bij mij was 't extra welkom.  Kom maar door met die complimenten!

Mensen blijken in het algemeen vaak moeite te hebben met het ontvangen van complimenten, maar soms ook met het geven ervan; bang dat het slijmerig of gek wordt gevonden. Maar een gemeend compliment, kan -welgemikt- echt precies in de roos zijn. 

woensdag 1 februari 2012

Chill(y) day

Wat is het fijn
Om ingepakt, in het zonnetje
Naar de winkel te wandelen
Terwijl de kou in je wangen bijt

Om dan de koelkast goed vol te stoppen
En daarna de hele dag niet meer weg te hoeven
Wat is het toch fijn
Om een warm huisje te hebben


Mooi liedje erbij... The Magpie van The Mountain Goats.