vrijdag 25 januari 2013

DWZI / deze week zag ik...




De serie Girls (van de zender HBO). Ik dacht dat ik hem niet leuk vond, maar na het zien van de supercoole bedenkster, regisseuse én hoofdpersoon Lena Dunham bij de Golden Globes, was ik toch nieuwsgierig. En ja, JA, ik vind het een fantastische serie! Ik ben er zelfs licht door geobsedeerd en heb in de afgelopen week alle afleveringen die er tot nu toe zijn gezien. Wat moet ik ervan zeggen: ik weet hoe het is om 23 te zijn. Nou dat, en dan 10x erger, in New York, met vier hoofdpersonages waar je meteen van houdt, met weinig geld, verwarrende liefdeslevens, en een overvloed aan ongemakkelijke situaties. Eerlijke, ongepolijste, bitterzoete comedy.

Ik besloot deze week ook dat ik meer leuke kleertjes & kleurtjes wilde voor de lente. Ik ging op zoek.... 


Dit postertje kocht ik via Etsy, voor in de woonkamer.


Jurkje van Modcloth, in de uitverkoop.

Oh ja en ik zag ook het "30 Dagen Schrijfschrift", dat als bijlage bij de Flow zat. Ik ben er trouw elke dag even mee bezig (voor elke dag is er een vraag om te beantwoorden, á la "wat is jouw rol in het dagelijks leven?" en "waar kun je je over opwinden?")
Leuk om te doen, en goed om elke dag even actief over zulk soort dingen te denken en te schrijven. 

Meer DWZI bij Merula.

zondag 20 januari 2013

Blijmaker

Gisteren ontbeten we in een leuk tentje in Utrecht (http://www.sector-3.nl/). We zaten er al een tijdje, toen er een man binnenkwam met zijn dochtertje van een jaar of twee. (Of drie? ik ben niet goed in kinderleeftijden, in elk geval: klein.) Het dochtertje zag er zeer aandoenlijk uit, met een eigenwijs brilletje. Ik keek en luisterde stiekem naar die twee, en ik werd er blij van in mijn hart. Wat me er zo aan opviel was dat de vader niet een houding had van "oh ja, ik doe m'n ding, en ik heb mijn kind ook bij me". Nee, ze waren echt sámen op pad. Hij vroeg of ze in de kinderstoel wilde of op een grote stoel. Het werd de kinderstoel. Ze kletsten met elkaar, heel gezellig. Toen er besteld ging worden richtte de man zich tot haar: "Wil jij ook wat eten, of neem je alleen wat te drinken?" Doodnormaal zou je zeggen, maar hij vroeg het niet 'uit de hoogte' - hij wilde écht weten wat ze wilde. Zijn toon was zo serieus, dat er net zo goed een vijftigjarige vrouw naast hem had kunnen zitten in plaats van een peuter. Ik weet niet wat het zegt over mijn eigen opvoeding, dat ik dit zo bijzonder vind (of ja, ik weet het wel, maar dat voert veel te ver ;)). In elk geval vond ik deze vader heel inspirerend: niet "bazig omdat het lekker makkelijk is". Dus meneer, dank u wel, voor het geniet-moment.

Oude Gracht

vrijdag 18 januari 2013

DWZI/deze week zag ik...

...een boel mooie sneeuwlandschapjes. Ik ploeterde met mijn fiets aan de hand door bergen sneeuw en stapte krakend over smetteloze, ongerepte stukken wit. Ik glibberde over bevroren straatstenen, ik zag de maan onnatuurlijk groot en geel boven de stad hangen. Alles leek verdacht veel op een tekening van Anton Pieck.  Ik heb heel veel foto's gemaakt, het was prachtig.

Wil je weten hoe het eruit zag? Kijk uit het raam. ;)

Ik zag deze week ook op iemands blog de volgende spreuk.


Mooi vond ik hem, en ik denk ook dat hij waar is. Er zijn tijden geweest waarin iemand dit écht tegen me had moeten zeggen (maar waarschijnlijk had ik het toch niet geloofd). Ik kan hier heel veel meer over zeggen, maar steeds als ik iets schrijf klink ik als een sentimentele dweil en dan moet ik het weer deleten - het komt er op neer dat ik blij ben met de mensen die ik nu om me heen heb, die me waarderen zoals ik ben.


Meer deze week zag ik bij Merula.

woensdag 16 januari 2013

Filmtip

De nieuwste van Quentin Tarantino, Django Unchained. De film vertelt het verhaal van Django, een slaaf, die door de illustere Doctor Schultz wordt bevrijd - de dokter heeft een carrièreswitch gemaakt van tandarts naar 'bounty hunter', wat inhoudt dat hij gezochte criminelen (wanted dead or alive) opspoort en ter plekke vol lood pompt, om de beloning op te strijken. Django en de dokter gaan samenwerken en gaan op zoek naar de vrouw van Django, die verkocht blijkt te zijn aan een bijzonder wrede plantagehouder. Met een list proberen ze haar te bevrijden.

Je moet er een beetje tegen kunnen, al dat geschiet en theatraal rondspattend bloed. Maar het is een echte Tarantino film met fantastische karakters en bizarre humor. Ik zat gewoon te stuiteren op mijn stoel, elke keer dat de personages weer iets ongelofelijk stoers uithaalden. Als het je ding is, zeer de moeite waard!


Django Trailer from Create on Vimeo.

Vanaf 17 januari in Nederland in de bioscoop.

Toscane op je bord

Een Rotterdamse vriend had het steeds maar over Mangiare. Die vriend had Mr A. er een tijdje geleden al eens mee naartoe genomen, en sindsdien was die ook lyrisch. Zelfs over de vegetarische gerechten (als ras-carnivoor) en over de wijn (als speciaalbier-fan). Dat moest dus wel iets heel bijzonders zijn! Konden wij er dan ook een keer gaan eten, vroeg ik me af. Ja, zei Mr A., hij vond het echt iets voor de zondagmiddag. Mooi! Ik was daar wel voor te porren, als afsluiting van het weekend. Ondertussen bedacht ik dat we écht eens een hobby moeten zoeken waar geen eten aan te pas komt, maar dat is een ander verhaal. ;) Gelukkig zijn we verder nog hevig aan het sap.

Zondag treinden we dus naar Rotterdam en liepen we vanaf het Centraal Station naar Mangiare. Ik weet niet of je dat kent: dat warme gevoel als je vroeger als kind na het schaatsen thuiskwam, je vingers prikkelend ontdooide onder de kraan en van je moeder een beker warme chocolademelk kreeg. Nou, dat. We liepen uit de Rotterdamse winterkou zó de Italiaanse warmte en knussigheid in. Er was geen menukaart, de bediening vertelde ons waar we vandaag uit konden kiezen. Verwennerij. Heel veel pure smaken en hapjes om te proberen.

Op een Italiaans terras smaakt het eten altijd lekkerder dan als je het gewoon in Appelscha of Stompetoren eet hè? Zo kan ik me nog steeds bruschetta herinneren die ik ooit in Rome at. Dan hebben we het dus over een stukje brood met tomaten en basilicum. Het is 15 jaar geleden en als ik er aan denk begin ik weer te likkebaarden. Ik weet niet hoe ze het bij Mangiare doen, maar dit eten was ook zo simpel en zó smaakvol. (Ik zei meteen: "Ik wil dit ook leren maken!" En toen zei Mr A. dat ik dat vast wel zou kunnen leren, de lieve schat. Misschien maar eens beginnen met de recepten uit het boek van Schone Vrouw)

Hoe dan ook. We praatten en snoepten ondertussen van de vegetarische antipasti en die met vlees. En daarna had ik ravioli met geitenkaas en rucola, en Mr A. lasagne met porcini en truffel. En taart (de één chocolade en de ander key lime pie) toe natuurlijk. Alles begeleid door een fles rode wijn. Hoppa (dit was trouwens geen snelle hap, maar een heel smikkelproces van uren hoor)
Het was perfect.

Dus: ga er heen als je ook verlangt naar zomer in Italië. Voor even hè, want de sneeuw is ook heerlijk!

http://www.mangiare.nu/

zondag 13 januari 2013

sapmasjien





Wij bezitten sinds kort een toverapparaat. Je kunt er allerlei rauwe groenten en fruit in gooien, en die transformeert hij dan in drinkbare sapjes. Héle gezonde sapjes. Ik moet zeggen dat ik er een beetje geobsedeerd door ben geraakt, mede dankzij de film Hungry For A Change. Die gaat over ons dieet van tegenwoordig, dat veel voedsel-achtige producten bevat, en niet genoeg écht voedsel, waar je lichaam belangrijke stoffen uit kan halen. En waarom suiker en light producten geen goed idee zijn. Vervolgens ontaardt de documentaire in een pleidooi voor 'juicen'. Woohoo, juicen is de bom man! Ok, zodra je weer helder na kunt denken zie je dat het wat lijkt op een TelSell reclame ("That's amaaaazing, Mike!!!!!") voor sapcentrifuges. En van die al te stellige claims over het genezen van kanker door middel van voeding heb ik het ook niet zo op sinds mijn oom het loodje legde ondanks een loodzwaar dieet. Dat gezegd hebbende: het is en blijft een vreselijk inspirerende film! Een lofzang op goed voor je lichaam zorgen, en een beetje nadenken over wat je eigenlijk allemaal naar binnen propt. Ik krijg per dag nóóit zoveel groenten binnen in vaste vorm, als nu in de vorm van een sapje. Vanmorgen zijn er voor ons tweeën al 3 grote asperges, een winterpeen, een ananas, een komkommer en een appel doorheen gegaan. Natuurlijk is het belangrijk om ook gewoon groenten en fruit te (blijven) eten, en naast de sapjes gewoon een gezond dieet te volgen - maar ik ben er van overtuigd dat er vanmorgen meer goede dingen in mijn glas zaten dan in een paar crackers met kaas.

vrijdag 11 januari 2013

DWZI/deze week zag ik....

...een prachtig kort filmpje over twee ambachtelijke chocolade-makende broers in Brooklyn. Die mooie materialen waarmee ze werken, die rust en aandacht, die BAARDEN...ik vind het fascinerend.

The Mast Brothers from The Scout on Vimeo.

Als je hiervan geniet is de documentaire Jiro Dreams of Sushi trouwens ook echt wat voor je.

Deed me denken aan de onderstaande podcast, van de dames van Stuff Mom Never Told You, waar ik om moest lachen en me ook wel een piepklein beetje in herkende (sowieso altijd een plezier om naar hun interessante bespiegelingen te luisteren)

http://www.mixcloud.com/StuffMomNeverToldYou/is-foodie-culture-the-new-art/

Kort gezegd hebben ze het over voedsel-hipsters die bijzonder eten haast tot een kunstvorm verheffen, waardoor het kopen, maken en eten ervan een statement wordt over hoe uniek ze wel niet zijn ("Ik kocht vorige week een heel bijzondere schapenkaas/thee/chocoladereep/olijfolie in een piepklein winkeltje daar-en-daar, je zult het wel niet kennen, helemaal handgemaakt door een keuterboertje in het Andesgebergte, 8 jaar gerijpt op eikenhout, echt zoooooooooo fantastisch, harr harr!") Niet dat ik zó erg ben hoor... ;)

Meer Deze Week Zag Ik vind je bij Merula

Eat your greens!

Er zijn van die groenten die ik thuis bij mijn moeder at, maar zelf bijna nooit meer gebruik in de keuken. Zoals sperziebonen. Omdat ik -mijn moeders sperziebonen met aardappels en een gehaktbal indachtig- denk dat ze saai zijn. Niet dat ik er nu echt iets tegen heb, maar ik weet er gewoon niet zo snel iets creatievers mee te verzinnen.

Maar nu heb ik (nota bene bij bovengenoemde moeder) een maaltijdsalade gegeten waarin sperziebonen de hoofdrol spelen: hij was briljant en helemaal niet suf! Ik heb hem meteen thuis ook gemaakt, maar dan op mijn eigen manier. Hij smaakt "gezond", al betwijfel ik of die selleriesalade nu echt goed voor je is. Er zitten in elk geval heel veel groenten in en hij is snel te maken - handig na lange werkdagen!

Voor 2 personen:
350 gram sperziebonen of haricots verts
2 paprika's (ik deed 4 kleintjes)
1/2 komkommer
200 gram gerookte kipfilet
1 bakje selleriesalade
Peper, zout, gehakte krulpeterselie naar smaak.

De sperziebonen schoonmaken en halveren, en kort (ca. 5 minuten) koken. Daarna in een vergiet onder de koude kraan houden (vermindert het 'piepen' tussen je tanden en zorgt dat ze mooi groen blijven). De paprika's, komkommer en kipfilet in kleine blokjes snijden. Alle ingrediënten door elkaar husselen en voilà. Lekker met pitabroodjes en tzatziki (Note to self: dat soort dingen kun je beter weglaten als je écht gezond wilt doen natuurlijk. Je hebt al zo'n groot bord salade voor je neus dat broodjes niet echt noodzakelijk zijn als aanvulling).

woensdag 9 januari 2013

Boffen!

Ik won de schone giveaway van Schone Vrouw, wat een mazzel! Het nieuwe jaar begint goed! Vandaag bracht de post een prachtig ingepakt kook-/reis-/ikwildaarheen-boek over het landhuis La Vialla in Italië!
Dank je wel Marleen :)





Heerlijk aan het bladeren in het prachtige boek (plus rosé en lekker nonchalant-rommelige tafel inclusief viltstiften en Mr A.'s Xbox controller)

dinsdag 8 januari 2013

The Happiness Project

The Happiness Project van Gretchen Rubin - ik was het al een paar keer tegengekomen op blogs en in tijdschriften, en was nieuwsgierig. Vandaar dat ik mijn voor Kerst gekregen bol.com cadeaukaart er met graagte op stuk sloeg.
Het gaat over de persoonlijke zoektocht van Gretchen (een well to do Amerikaanse). Zij realiseert zich op een dag dat ze eigenlijk alles heeft, maar er niet genoeg bij stil staat. Echt "gelukkig zijn", dat wil ze, en ze geeft zichzelf een jaar om haar leven aan te pakken. Ze gaat systematisch te werk, slaat de wetenschappelijke literatuur er op na en maakt een lijst met 12 facetten van het leven waar nog wel wat aan verbeterd kan worden.  

Op internet las ik even wat recensies, en wat me duidelijk werd was dat mensen het óf afschuwelijk vinden, óf erover jubelen. De Zeurpieten zeggen dingen als: "Wat een egocentrische, dwangmatige doos!" En: "Je hebt makkelijk praten, als je zwemt in het geld!" De Enthousiastelingen pikken de leuke, handige tips mee uit het boek en tillen er verder niet zo zwaar aan. De auteur geeft zelf aan: "Dit is mijn verhaal, niet een recept dat iedereen precies zo kan of moet volgen. Ik wéét dat ik een rijke, witte, hoogopgeleide, bevoorrechte, stadse dame ben en dat het leven van anderen, én hun beeld van wat geluk is er misschien heel anders uitziet."
Ik ben het boek nu aan het lezen, dus ik kan eigenlijk nog geen echte conclusie vellen. Wel valt me op dat Gretchen een echte streber is en dat zij en haar man weinig écht met elkaar lijken te praten (zij snauwt en hij is vooral tall dark and handsome). In het hoofdstuk "Relatie" probeert ze wel minder te blaffen en reageert hij -de arme drommel- blij verrast als zij niet uit haar dak gaat om iets kleins. Goed, ze komt over als een draak. Maar ze maakt 't dus in ieder geval niet mooier dan het is... Ok, we gaan het volgende doen: ik ga door met lezen en probeer me niet af te laten schrikken door de onhebbelijkheden van deze mevrouw. Want we hebben allemaal wel trekjes die minder fraai zijn. Als ik het uit heb ga ik jullie vertellen wat ik er van vond, ok?

Adieu! Wordt vervolgd.....
(Heeft iemand hier het eigenlijk al gelezen?)

http://www.happiness-project.com/

zaterdag 5 januari 2013

DWZI / deze week zag ik....

....Villa Augustus in Dordrecht. Dordrecht vind ik nu echt zo'n stad waar je nooit komt, maar ik heb een lieve vriendin die tegenwoordig daar in de buurt woont, vandaar dat ik er verzeild raakte. Villa Augustus stond al een tijd op mijn verlanglijstje, dus ik vond het erg leuk om daar met haar af te spreken.

En nu wil ik er eigenlijk elke week wel heen!!

Wat fantastisch. Álles daar, elk detail. Hoe kunnen ze nu precies weten wat ík leuk vind en dat alles combineren?!

Die moestuin!

Die winkel!! (...groenten van het seizoen, bio-kaas, kunstboeken, ansichtkaarten, servies, schriften, hebbedingen, vers gebakken broden...)

Dat restaurant!!! (Wij hadden de afternoon tea, met onbeperkt thee naar keus uit toffe theepotten en een absoluut-niet-kinderachtige hoeveelheid lekkers)

Aahh!

Het bijbehorende hotel heb ik alleen van buiten gezien, maar dat moet ook geweldig zijn.

We hebben een heerlijke vriendinnenmiddag gehad. De opmaat naar het gevreesde eind van de vakantie was nog nooit zo leuk!

http://www.villa-augustus.nl/











dinsdag 1 januari 2013

Gelukkig 2013!

Een heel goed nieuwjaar allemaal! Dat we maar gezond mogen blijven en dat al onze wensen uit mogen komen!

We vierden Oud en Nieuw in de Winter Efteling (denk aan: kampvuren, niet al te lang in de rij en dus lekker in de Bob, de Droomvlucht en de Fata Morgana, oliebollen & bubbels, DJ's met feesthits, blije kinderen en grote mensen, genieten van een uitgebreid buffet in het Carrouselpaleis en helaas wel veel miezerregen....) Wat was het leuk! Eėn van de beste Oud en Nieuws die ik heb gehad. En dan was ik ook nog jarig! Meestal vind ik het niet zo leuk om op de laatste dag van het jaar jarig te zijn, maar dit keer was het écht geweldig. We logeerden in een fijn hotel in de buurt - goedkoper dan het Efteling hotel en in een half uurtje te lopen. Na twaalven waren we een beetje verkleumd en moe, maar toen we begonnen aan de terugtocht struikelden we haast over de enige taxi die er stond. Binnen een paar minuten konden we zó in ons hotelbed stappen. Als dat geen mazzel is! Hopelijk gaat het dit hele jaar zo door.