zaterdag 19 maart 2011

Toen ik klein was, had ik een Japans vriendinnetje. Ze kwam op een dag vlakbij ons wonen met haar ouders en broertje. We speelden heel veel samen. In de zomer in ons badpak door de tuinsproeier rennen, pielen op haar keyboard, verstoppertje spelen op de bouwplaats waar we eigenlijk niet mochten komen, haar moeder die Japanse snoepjes voor ons verstopte in huis - die wij dan moesten zoeken... Na 3 jaar, wat een eeuwigheid leek omdat we allebei pas 9 waren, stopte het werk van haar vader hier in Nederland. Ze moesten terug. Ik herinner me het afscheid nog, in een hotelkamer, de avond voordat ze terug naar Tokio zouden vliegen. Ik heb zelden zo hard gehuild en ik weet nog dat ik loeiend op de achterbank zat toen ik met mijn ouders terug naar huis reed. Daarna stuurden we elkaar wel brieven en kaartjes, maar het werden er steeds minder. Het is ook moeilijk om je als klein kind te uiten in geschreven taal, en bovendien denk ik dat het voor haar steeds moeilijker werd om in het Nederlands te communiceren. Ik heb haar vader nog één keer gezien toen hij voor zaken in Nederland was en ons uiteraard opzocht. Hij vertelde dat zijn dochter niet goed kon aarden in Japan en het er heel moeilijk mee had. Post uit Nederland zorgde ervoor dat ze haar oude leventje alleen maar meer miste. Er gingen jaren voorbij. Nu Japan getroffen is door de aardbeving/tsunami/nucleaire ellende, begon ik me toch af te vragen of alles wel goed was met haar en haar familie. Ik had al vaker haar naam gegoogled, maar was niet verder gekomen dan een vage foto waarop ik dacht haar te ontwaren. Gisteravond besloot ik weer eens te kijken, deze keer op facebook. Er waren nog al wat mensen met haar naam, met of zonder foto. Eén foto viel me op: een meisje met een pak Witte Chocoladevlokken van De Ruijter. Toch wel héél toevallig, iemand met diezelfde naam en zo'n oer-Hollands produkt... Neuzend op haar profiel kwam ik erachter dat ze in Amsterdam woont! Ik stuurde een berichtje om te vragen of ze het echt, écht was. En ja, net vond ik een mailtje van haar in mijn mailbox, in charmant Nederlands! Ze is hier om de taal weer te leren, en haar ouders en broertje zijn veilig in het zuiden van Japan. Ik ben heel blij, geen idee of ik haar ook nog ga ontmoeten, dat lijkt me spannend na al die jaren. Maar dat ik haar plotseling zo makkelijk vond, en dat ze ook nog vlakbij is, vind ik bijzonder.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Leuk als je een berichtje achterlaat!