Een jaar of tien geleden

was ik een reizigster.

Met de bibbers in mijn benen

-dat wel-

en mijn grote rugzak

stapte ik in mijn eentje op het vliegtuig

naar het zuiden

Ik hield op elke reis een uitgebreid dagboek bij, waarin ik al mijn belevenissen noteerde.
Uit mijn reisdagboek uit 2002:

Eindelijk heb ik het hostel bereikt. Soms denk ik dat ze het expres moeilijk maken om een hostel te vinden, zodat het nóg avontuurlijker wordt om backpacker te zijn. Het kan natuurlijk ook zijn dat ze het gewoon niet de moeite waard vinden om het fatsoenlijk aan te geven, of er een bus heen te laten rijden voor een paar niet-koopkrachtige jongelui. Arme sloebers die leven op brood met pantservis. 


Ik heb lang lopen zoeken naar de bushalte voor bus 20 of 93. Nergens te vinden, iedereen stuurde me weer ergens anders heen. Ik dacht aan het meisje in Verona, dat op het station in Bologna was bestolen van al haar belangrijke spullen. Ik vond het niet echt prettig om zo duidelijk als zoekende domme toeriste rond te lopen.


Bij de Tourismo werd duidelijk dat de halte voor bus 20 of 93 twintig minuten lopen verderop was. Natuurlijk aan de verkeerde kant van de weg gewacht, voor niks. Toen aan de andere kant gewacht. De bus ging wel richting het hostel, maar dan was het nog wel een eind lopen. De buschauffeur was wel zo lief om een plattegrond voor me te tekenen. Ik lopen... Kwam ik een verkeerscontrole van de politie tegen. Dus ik naar die agent om te vragen of ik goed liep. Hij keek heel moeilijk, en zei dat het nog wel héél ver was. 

Ik liep door, maar mijn water was ook bijna op. Bij een benzinepomp ging ik vragen of ze water (en misschien eten?) verkochten. Dat verkochten ze allebei niet, maar ze vulden wel mijn flesje bij uit hun eigen drinkfles...ijskoud! Hmmm! 


Uiteindelijk kwam ik aan, maar was het hek nog dicht... Wachten. Daarna in de rij voor de receptie - ingecheckt - naar boven - geen bed vrij én het was duidelijk een mannenkamer, getuige de schoenen maat 46 die er stonden, naar beneden, "foutje"... 


Ik wil echt níks meer nu. Dit was nog de korte versie.

Als ik een goed humeur wil krijgen, haal ik mijn stapel reisdagboeken uit een la. Alles komt weer helemaal terug! Wat was het leuk, wat was ik soms bang, wat was het heet, wat was het frustrerend en stoer en wat ontmoette ik een hoop mensen. Wat ik leerde was dat op reis uiteindelijk alles goedkomt, en dat er heel veel behulpzame mensen rondlopen.

Ik voelde me fantastisch als ik na zo'n vermoeiende dag reizen en met mijn rugzak sjouwen in de brandende zon een koude douche nam en een bord goede pasta at.