Op deze mooie zondagmiddag...

...ga ik jullie een liefdesverhaal vertellen!

Jaja!

Merula bracht me op het idee. Ik realiseerde me dat ik het altijd zo leuk vind om te horen hoe mensen verliefd zijn geworden. Veel van die verhalen klinken als een romantische comedie, en vaak krijgt de verteller weer even zo'n verliefd sprankje in z'n ogen als hij (of zij) vertelt hoe hij (of zij) zijn (of haar) geliefde heeft ontmoet. Vooral de kleine leuke details, die je nooit meer vergeet, zijn bijzonder.

Mr A. is mijn lief, zoals jullie misschien al weten. Dat is hij sinds eind november 2009. Daarvóór was mijn liefdesleven een regelrechte ramp; er trok een hele stoet mannen langs, allemaal aardige jongens maar stuk voor stuk kwijnende artistiekelingen of anderszins gepreoccupeerde zielen die eigenlijk geen ruimte voor mij hadden in hun leven. En ik maar mijn best doen, maar hoe harder ik het probeerde, hoe harder zij afknapten. Tja.

Vaker was ik alleen. En dat vond ik aan de ene kant prima, want ik vermaakte me best, in mijn huisje, met mijn spulletjes, met mijn vrienden en vriendinnen en mijn werk... Maar aan de andere kant was het niet leuk om te zien hoe iedereen iemand vond behalve ik - zo voelde het. Was er iets mis met mij?



Op een bepaald moment doorzag ik mijn patroon, en wist ik wat ik moest doen: risico nemen. En: nu eens een léuke jongen zoeken. Ik had ook al een prooi in het vizier: een vriend van een vriend. Ik had hem nog nooit gezien, maar hij flirtte al een tijdje met me via facebook. Elke keer als hij vroeg of ik ook mee ging een biertje drinken, zei ik nee. Maar ik vond het wel vleiend en interessant, en op een dag besloot ik dat ik hem wilde zien. Dus plaatste ik een statusupdate: "Wie gaat er vanavond mee iets drinken in de stad?" Een aantal mensen wilden wel mee, en ook die mysterieuze jongen, voor wie het berichtje natuurlijk ei-gen-lijk bedoeld was. Hij moest eerst naar een verjaardag, maar daarna zou hij ook naar de stad komen.

.......een aantal uur later. De meeste vrienden waren al huiswaarts gekeerd, maar ik hing nog aan de bar - met nóg een wijntje en één laatste persoon die mij gezelschap hield. De Jongen was er nog steeds niet, maar smste steeds dat hij er nu écht bijna was.
We gingen maar dansen een paar deuren verder, de Laatste Mohikaan en ik. En opeens zwierde daar Mr A. de dansvloer op. Ik was inmiddels zo dronken, van het (misschien ook een beetje opstandig) wijntjes achterover slaan dat het dansen héél soepel ging. En hij danste mee. Tot ik voelde dat ik nu écht weg moest. Toen ondersteunde hij me, ja echt dat was nodig, naar het station. We praatten wat en ik kuste hem op het perron. Kuste? Ik verslond hem bijna!! Toen sprong ik in de trein en wankelde naar huis.

Twee dagen later kreeg ik een smsje. Dat hij me ook wel eens in nuchtere toestand wilde ontmoeten en of ik af wilde spreken. Ik deed alsof ik het bere-druk had, maar toch een gaatje voor hem kon maken (geluksvogel!) op de maandagavond. Let wel: de maandagavond!! De meest onsexy avond van de week. Dus die maandag gingen we na het werk naar dit restaurant. (overigens ook een aanrader) Het was leuk! Hij had een pak aan, hij was charmant en hij bracht me weer naar het station. Waar we deze keer wel 2,5 úúr zoenden en 8 treinen voorbij lieten gaan in de vrieskou; ik kijk nog vaak vertederd naar het bankje waar we toen zaten.

Er volgden hele leuke dates (romantisch, het was de strenge winter van 2009 met heel veel sneeuw), en na een paar maanden woonden we al samen. Na 1,5 jaar vroeg hij me op vakantie ten huwelijk. En nu zijn we bijna 2,5 jaar samen, hebben we nog altijd de grootste lol met elkaar en willen we binnenkort wel graag baby's. Eerst nog even een paar on-babyvriendelijke reisjes naar rare landen, en een andere baan - die van mij is totaal niet zwangerschapsproof, omdat ik mensen begeleid die geen kinderen kunnen krijgen en die een bloedhekel hebben aan zwangere buiken, jikes! 

Dit was mijn zwijmelverhaal! The end.