Ik heb mijn hele leven al dagboeken bijgehouden. Ik hou van schrijven en ik weet al heel lang dat het leven zo snel gaat dat je nooit alles kunt onthouden: documenteren en teruglezen is voor mij essentieel! En ook deprimerend hoor; ooit heb ik dagboeken opgezocht van mijn brugklastijd en was ik dagen van slag: wat een treurnis! Wat een onzekerheid en onhandigheid! Ik moest echt even bijkomen en me heel goed in mijn oren knopen dat het nu allemaal anders was.
En juist dát maakt dagboeken zo fantastisch, het vastleggen van je eigen groei. Want je construeert een beeld van jezelf-in-het-verleden, ik wist heus wel dat ik verlegen was. Maar als je je 13-jarige zelf hoort vertellen over stoere meisjes in de klas waar ze geen woord mee durfde te wisselen (laat staan met Jongens, vooral Rik!!). En dat Rik toen in haar groepje zat voor biologie-project en hoe leuk en ENG dat was.... Dan snap je het weer, en kun je je huidige zelf beter vergelijken met dat meisje van toen. Dat ene stoere meisje kwam ik toevallig pas tegen, en ze was hartstikke aardig. En Rik vind ik nu een vieze glibber.
Van dagboeken in briefvorm aan ene Mischa rond mijn tiende (waarschijnlijk geïnspireerd door Anne Franks Kitty, en een grappige vooruitblik omdat ik 19 jaar later Mr A. zou ontmoeten, die Mischa heet! Al was mijn dagboek-Mischa geloof ik een meisje destijds), tot reisdagboeken. En van uitgebreide dagelijkse bespiegelingen in een multomap tot Livejournal. Livejournal was gedurende mijn hele studententijd bij me, ik voelde me er helemaal thuis en heb er een paar heel lieve mensen door ontmoet (na jaren op elkaars dagboek reageren, uiteindelijk chatten en toen ontmoeten: wat was dat éng, ik ben daar eigenlijk helemaal niet van, maar het pakte goed uit).
Dan nu sinds vorig jaar dit blog. Ergens las ik dat het bloggen in Nederland dood is, behalve op de Mama-blogs. Mijn blog voelt nog niet echt als een handschoen die me past, ik ben nog steeds bezig met bedenken waar het nou eigenlijk over moet gáán. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heel leuk! En ik vind het ook bijzonder fantastisch om mijn rondje te maken langs bevriende blog-dames. Maar ik heb nog geen kinderen, ik ben niet handig met naald en draad, of met wol, of welk ander materiaal dan ook. Ik kan niet eens een knoop aan een overhemd naaien (Mr A.: "Het zou toch wel goed zijn als één van ons dat eens zou leren..."). Ik wil niet alleen maar de hele tijd over eten en koken schrijven (wel twee grote liefdes van me), ons huis is gezellig, maar wel een beetje een berg ouwe troep, tot we verhuizen wil ik zo min mogelijk nieuwe spullen erbij, en ik wil ook niet te persoonlijk worden. Ik ben nog een beetje zoekende!
Goed, dat gezegd hebbende, dan nu iets over een andere traditie van mij, die ik een aantal jaar geleden heb opgepikt: het witboek. Een witboek is een dagboek waarin je positieve dingen beschrijft, dingen waar je dankbaar voor bent, of waar je trots op bent. Natuurlijk lees je al jaren in allerlei tijdschriften dat dat een goed effect heeft. Ik nam dat altijd maar voor waarheid aan, tot ik in 2007 een keer een lijst met wel 30 of 40 dingen maakte die leuk waren of waar ik blij van werd. Van de serie House en bonbonbloc tot lieve smsjes van vrienden of leuke vakantieplannen. Ik was in een beetje een pieperige stemming toen ik eraan begon, en wat schetste mijn verbazing: na het maken van die lijst voelde ik me veel, véél beter. Dat komt doordat je jezelf in die sippe stemming tóch wijst op prettige dingen die je anders voor lief neemt of over het hoofd ziet. Zodra ik dat zelf door had, begon ik deze methode ook meer in mijn werk toe te passen. Niet altijd met even goed resultaat (sommige mensen hebben niets met schrijven of zien al het goede in hun leven als vanzelfsprekend en zijn daar niet vanaf te brengen), maar ik ben er fan van!
Sinds een paar jaar schrijf ik mijn witboek in dummy's, van die boeken met harde kaft maar dan zonder letters erin. Sowieso geweldige uitvindingen. Je kunt ze kopen bij schreeuwerige boekendiscounters. Ik heb het wel eens geprobeerd in een ordentelijk schrijft met lijntjes en een decoratieve kaft, maar dat werkt voor mij niet. Laat mij lekker kladderen in zo'n dummy, het liefst met viltstift, en dan hou ik het vol. Ik moet minimaal vijf goede dingen per dag opschrijven. Op sommige dagen staat daar dan "de vaatwasser uitgeruimd" tussen, als prestatie van de formaat. Maar veel vaker gaat het om leuke gesprekken, dingen die ik bereikt heb, goede inzichten, de geur van lente/zomer/herfst/winter, geweldige recepten, boeken, films en lieve dingen die Mr. A. doet.
Vandaag begon ik plechtig in een nieuwe dummy. Waarvan akte.
