stapjes

Het ging ineens hard. Vrijdag had ik al een gesprek in het ziekenhuis, met een aardige arts die me meer kon vertellen over de "ingreep" die ik zal ondergaan. Tot nu toe heb ik namelijk gewacht of er uit zichzelf iets zou gebeuren ("Kom op Lichaam, je hebt A gezegd, nu moet je ook B zeggen!"), maar niks hoor... Dus moet de natuur een handje geholpen worden, en dat gaat donderdag gebeuren.

Ik vind het best spannend, maar ook fijn dat het na donderdag in elk geval lichamelijk klaar is. Dat is beter dan deze onzekerheid. Ik heb op mijn werk nu kunnen regelen dat mijn afspraken voor die dag bijtijds afgezegd werden. Dat dat nu netjes gedaan is, geeft me ook wat rust.

Er gebeurt best een hoop nu, sommige dingen zijn niet leuk, andere dingen juist weer wél. Mijn eigen zwangerschap die spaak loopt, afscheid nemen van een vriendin die emigreert, een andere vriendin die na een boel ellende gelukkig toch zwanger is, hele goede vrienden die waarschijnlijk as we speak hun tweede kindje aan het krijgen zijn, drukte op werkgebied, en nog even dat lesgeven er tussendoor...

Maar eigenlijk gaat het best ok met mij. Stapje voor stapje.