Blijmaker

Gisteren ontbeten we in een leuk tentje in Utrecht (http://www.sector-3.nl/). We zaten er al een tijdje, toen er een man binnenkwam met zijn dochtertje van een jaar of twee. (Of drie? ik ben niet goed in kinderleeftijden, in elk geval: klein.) Het dochtertje zag er zeer aandoenlijk uit, met een eigenwijs brilletje. Ik keek en luisterde stiekem naar die twee, en ik werd er blij van in mijn hart. Wat me er zo aan opviel was dat de vader niet een houding had van "oh ja, ik doe m'n ding, en ik heb mijn kind ook bij me". Nee, ze waren echt sámen op pad. Hij vroeg of ze in de kinderstoel wilde of op een grote stoel. Het werd de kinderstoel. Ze kletsten met elkaar, heel gezellig. Toen er besteld ging worden richtte de man zich tot haar: "Wil jij ook wat eten, of neem je alleen wat te drinken?" Doodnormaal zou je zeggen, maar hij vroeg het niet 'uit de hoogte' - hij wilde écht weten wat ze wilde. Zijn toon was zo serieus, dat er net zo goed een vijftigjarige vrouw naast hem had kunnen zitten in plaats van een peuter. Ik weet niet wat het zegt over mijn eigen opvoeding, dat ik dit zo bijzonder vind (of ja, ik weet het wel, maar dat voert veel te ver ;)). In elk geval vond ik deze vader heel inspirerend: niet "bazig omdat het lekker makkelijk is". Dus meneer, dank u wel, voor het geniet-moment.

Oude Gracht