vrijdag 1 februari 2013

DWZI / Deze week zag ik....

....het helemaal voor me.

Ik ben dol op documenteren (de doos dagboeken die ik mee moet grissen als er brand uitbreekt wordt steeds groter). En nu treft het dat ik een vader heb, die helemaal in zijn sas is als hij verhalen kan vertellen. Hij kan dat ook heel goed en weet héél veel details over de familiegeschiedenis, zelfs het merk motorfiets dat mijn opa in de jaren '30 kocht, straatnamen, jaartallen... Ook hij is namelijk opgegroeid in een gezin waar 'verhalen van vroeger' heel belangrijk waren.

Deze week ging ik naar mijn ouders om voor het eerst aan ons gezamenlijke project te werken: het opschrijven van al die verhalen. We zaten met z'n drieën aan de keukentafel, mijn vader, mijn moeder, en ik met mijn laptop. Toen we eenmaal bepaald hadden waar we het beste konden beginnen, ging het hard. Het meeste had ik al duizend keer gehoord, maar nu werd het een samenhangend geheel. Ik vind het fijn om dit zo samen te doen, en bovendien vind ik dat al die kennis bewaard moet blijven voor later.

Aan het eind van de dag was ik doodmoe. En dit was nog maar het leven van mijn ene Poolse opa, van zijn eigen geboorte in 1899 tot aan de geboorte van zijn eerste kind in 1945. Dat is hem, op de foto. Een charmante man was het, grappig en kleurrijk. Een man die schatrijk werd in zaken, en alles verloor, zwaar invalide geraakt in de oorlog, maar altijd met twinkelende oogjes. Hij danste door het huis met zijn nieuwe schoondochter, een verlegen kwekersdochter uit de Hollandse polder, en zette haar wodka en worst uit grauw papier voor. Ze verstonden elkaar niet, maar zij vond het prachtig, aldus mijn moeder.

Ik was nog heel klein toen hij stierf, maar ik had hem zo graag beter gekend!
De aantekeningen die ik nu heb over zijn leven, lezen weg als een -bij vlagen gruwelijk- avonturenverhaal. Natuurlijk weet ik dat sommige dingen geromantiseerd zijn, verkeerd onthouden, uit hun verband gerukt en gecensureerd door twee generaties. Maar dat maakt me niet uit, want een mooi verhaal is een mooi verhaal.

Binnenkort ga ik weer een dagje!

Meer DWZI vind je bij Merula.

7 opmerkingen:

  1. ooooooo! Wat een heerlijk project joh! Heerlijk van die mensen die zo kunnen vertellen over vroeger. Goed dat je het opschrijft, zodat er geen info verloren gaat. Ik heb ook een tante die veel weet over alle oude tantes en ooms enzo. Ik vind het heerlijk als ze erover verteld (ook al het je dat verhaal idd al vaker gehoord ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat geweldig dat je dat doet! Eigenlijk zou iedereen zijn familie verhalen moeten opschrijven.... En "de waarheid" is voor iedereen weer anders hè?
    Je hebt helemaal gelijk: als het een goed verhaal is maakt dat ook eigenlijk niks uit. Fijn weekend, groetjes van Mirjam.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een leuke project! Mijn moeder weet ok alles van de familie in detail (met haar eigen versie van de waarheid natuurlijk). Ik vind het echt een top idee - ik zeg schrijf een boek!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een goed idee! En wat fijn om dat met je ouders te doen!

    Ben je al aan het afwassen ;-)
    Fijn weekend!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat goed van jullie! Ik poets nog altijd bij een oude man, hij is vorig jaar zijn vrouw verloren. Een vrouw vol verhalen over de spullen in hun huis (ook nog van die oude foto's en daguerrotypes). Haar dochter heeft haar vaak gevraagd de verhalen op te schrijven, maar dat is er nooit van gekomen. Ik denk dat dit heel waardevol is voor jou ouders. En natuurlijk ook voor jou, in de loop van de tijd zal het nog aan waarde winnen.

    De boekpresentatie, zet je een uitnodiging op je blog :)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat ontzettend leuk dat jullie dit samen doen. Een heerlijk familieproject.

    Liefs MamaNatuurlijk

    BeantwoordenVerwijderen

Leuk als je een berichtje achterlaat!