donderdag 27 oktober 2011

horrorwinter?

Het AD meldde gisteren dat er volgens weer-experts een "horrorwinter" aan komt, die extreem koud zal zijn, gepaard gaat met veel sneeuw en wel 3 maanden kan duren. Ik weet niet precies uit wiens pen (of pc) de term 'horrorwinter' is ontsproten, maar buiten die potsierlijke term en de gedachte dat er iets ernstig mis is met ons klimaat, stemde het nieuwsbericht me wel vrolijk.

Als ik denk aan de vorige strenge winters, heb ik positieve associaties. Natuurlijk was het onhandig dat de treinen niet reden en dat het zelfs moeilijk was om met de auto nog ergens te komen; het dagelijks leven stond op z'n kop! Maar dat zorgde wel voor een vreemd gevoel van saamhorigheid, en zelfs een beetje avontuur. In een tijd waarin alles eigenlijk enorm goed geregeld is en weinig aan het toeval over wordt gelaten, gaf het een lekker gevoel om tegen m'n baas te zeggen: "Ik probeer te komen werken, maar ik weet niet hoe laat ik er zal zijn, en of het gaat lukken". En dat zij daar dan alle begrip voor had, omdat ze ook niet zeker wist of ze het kantoor wel zou bereiken. Collega's die strandden en door de sneeuw terug naar huis ploegden, cliënten die niet kwamen opdagen - die dagen waren anders dan anders, en dat maakte het leuk. Als je dan eindelijk thuis was, deed je vlug je doorweekte kleren uit en kroop je na een warme douche onder een deken op de bank, terwijl je door het raam keek naar weer een nieuw pak sneeuw dat viel. Thuiszijn voelt heel goed, als je nergens heen hoeft omdat je simpelweg nergens heen kunt!

In de koude winter van twee jaar geleden leerden mr A. en ik elkaar kennen. Juist op zo'n heftig besneeuwde dag, spraken wij voor de tweede of derde keer met elkaar af. We wandelden gearmd door de sneeuw richting Scheveningen - we wilden daar naar een tentoonstelling van ijssculpturen, maar de tram reed niet. Onderweg zagen we weinig auto's rijden, wel meerdere wagens die hopeloos vast zaten in de sneeuw. Het was wit en alle geluiden klonken gedempt. We liepen langs mensen op sleeën, die een heuvel af roetsjten. We zoenden en hadden het helemáál niet koud. Toen we een taxi belden, omdat het toch te ver was om te lopen, bleek dat ook de taxi's op waren gehouden met rijden. Dus liepen we terug naar Den Haag. Mr A. hield me stevig vast, want ik gleed steeds uit en hij leek antislipzolen onder zijn schoenen te hebben, zo stabiel stond hij. Ik vond hem daardoor natuurlijk nóg stoerder! We bereikten het centrum van Den Haag waar we ons even opwarmden in een café, voor we de reis naar mijn huis aanvaardden. Thuiskomen in een warm huis voelde als een topprestatie.

Ik hou van de winter. De wereld 3 maanden lang wit en onbegaanbaar lijkt me wat te veel, maar voor even is het heerlijk.

2 opmerkingen:

Leuk als je een berichtje achterlaat!