woensdag 28 maart 2012

The Hunger Games

The Hunger Games. Toen ik erheen ging verwachtte ik niet veel, maar na afloop kwam ik verrukt de bioscoop uit. Wow. Wat was dit? Ik had de hele film lang gebiologeerd naar het scherm gestaard. Na afloop zat het verhaal nog lang in mijn hoofd. Deze film is gebaseerd op een boek voor young adults, maar ik als wat oudere adult vond hem absoluut niet kinderachtig.


Het is zó'n rare film dat ik het gevaar loop mensen af te schrikken, omdat mijn wervende verhaaltje niet anders dan knullig kan worden. Maar daar gaat 'ie dan.

Een samenleving in de toekomst, gebouwd op de ruïnes van wat ooit de Verenigde Staten van Amerika waren.  Elk jaar worden "The Hunger Games" gehouden, bedoeld om afvallige districten onder de plak te houden. Twaalf jongens en twaalf meisjes worden geselecteerd om mee te doen aan een spectaculaire TV-show, waarin ze elkaar in het bos moeten bevechten op leven en dood. Natuurlijk onder toeziend oog van de camera. Ze krijgen zwaarden, messen en pijl-en-bogen, waarmee ze hun medespelers moeten doden, totdat er één winnaar overblijft (die voortaan in weelde zal leven). De meesten, zo meldt de presentator opgetogen, zullen echter sterven aan natuurlijke oorzaken, zoals infecties of kou. Door de sympathie van het publiek te winnen, stijgen hun overlevingskansen. Voorafgaand aan de spelen is er dus een bizar onderdeel waarin ze prachtig gekleed leuke interviewtjes geven, in de hoop de publiekslieveling te worden.
Wat moet ik er verder over zeggen? Woody Harrelson speelt een fantastische rol (oh, ik hou van die man!), en Lenny Kravitz blijkt ook te kunnen acteren, als stylist van de show die een vertrouweling wordt van het hoofdpersonage. Er zitten bloederige stukken in, maar op de momenten dat ze elkaar echt in mootjes hakken, zorgt slim camerawerk ervoor dat je nét niet alles ziet - wat ik persoonlijk wel prettig vond. En eigenlijk gaat het helemaal niet om de actie, of de vechtpartijen, maar om alles er om heen. Loyaliteit, liefde, politiek, onderdrukking, de macht van de media... 

 
De schrijfster zou op het idee gekomen zijn doordat ze toevallig heen en weer zapte tussen een reality show en nieuwsbeelden uit Irak. Andere invloeden zijn de mythe van de Minotaurus (aan wie elke 9 jaar zeven jongens en zeven meisjes geofferd moesten worden) en de Romeinse gladiatorengevechten. De scenes in het begin van de film, waarin jonge mensen angstig bij elkaar worden gedreven voor de loting -wie is de "gelukkige" die ons district dit jaar "mag" representeren- deden me ook denken aan films over de Tweede Wereldoorlog...

Dit is een film die je zelf moet zien. Hij is niet cool, hij is niet mooi en absoluut niet feelgood; ik zou hem vooral vreemd en schokkend noemen, maar dan op een positieve manier.

Bekijk hier de trailer.

5 opmerkingen:

  1. jeetje is misschien wel even het goede woord. Ik hou ook altijd wel van vreemde films, je kan er nog lekker lang over nadenken.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Deze wil ik ook graag zien. Ik wist niet dat hij al draaide.

    Liefs MamaNatuurlijk

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik heb de boek gekocht op Heathrow! Nu alleen de tijd maken voor lezen...

    BeantwoordenVerwijderen

Leuk als je een berichtje achterlaat!